zaterdag 10 juli 2010

Uitstel...

Ik ben even niet zo vlot geweest met het bijwerken van mijn blog vanwege het afsluiten van het schoolwerk in de afgelopen weken. Vandaar nu wat oudere informatie over het gesprek met een plastisch chirurg in het LUMC (Leiden) op 29 juni jl.

We (mijn vader en ik) waren best wel gespannen over wat we nu te horen zouden krijgen. Zou de behandeling richting hersteloperatie al in de zomervakantie starten? Tijdens het gesprek vielen veel puzzelstukjes op hun plaats. De dokter legde goed uit wat zijn plan was. Op onze vragen naar aanleiding van eerdere gesprekken met andere artsen kregen we duidelijk antwoord.

Voorlopig ziet het "plan" er als volgt uit:

  1. Afvallen! In tegenstelling tot eerdere adviezen ("we hebben weefsel nodig") moet ik nu toch verder gaan afvallen om het risico op complicaties zoveel mogelijk te beperken. Geen crash-dieet, maar gewoon de richtlijnen van het Voedingscentrum opvolgen.
  2. Na de zomervakantie neemt de arts contact met me op. Aan de hand van het geboekte resultaat, wordt een afspraak gemaakt wanneer zogenaamde tissue expanders geïmplanteerd kunnen worden. Deze "ballonnetjes" worden onder de huid geplaatst, en vervolgens wekelijks bijgevuld met (zeg maar) water. Hierdoor wordt de huid opgerekt. Die huid is nodig om straks de wond te kunnen sluiten. De tijd die voor dit proces staat is 2 tot 4 maanden, afhankelijk van afstotingsverschijnselen, ontstekingen enz.
  3. Zodra er voldoende huid "gekweekt" is, wordt de hersteloperatie ingepland. Hierbij wordt de bij de vorige operatie getransplanteerde huid verwijderd en de breuk van zo'n 25 cm. hersteld (met een kunststof mat), waarna de wond met de aangegroeide "eigen" huid kan worden gesloten. Wanneer er geen complicaties optreden, moet voor dit deel zo'n 2 maanden gerekend worden, voor ik weer aan de slag kan.
Er is nog veel meer besproken. Hoe lang kan/mag ik blijven werken? Wat zijn praktische gevolgen van de behandeling, enz. enz. Toen we weggingen hadden we toch een opgelucht gevoel. Er was toch veel duidelijk geworden. En we hebben vertrouwen in de artsen in Leiden.

Op zich is het jammer dat ik niet in het IJsselland Ziekenhuis terecht kan. Maar ik ben blij dat iedereen bezig is om het beste voor me te zoeken. Daar geef ik me dan maar aan over, in het vertrouwen dat het werk van de artsen gezegend mag worden door de Heere God.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten