Over de reis - die voorspoedig verliep - heb ik niet veel te melden. Tot ik aankwam op Borispol bij Kiev. Opnieuw lange rijen voor de paspoortcontrole. En maar drie loketten open. Iedereen staat zich te verbijten, maar probeert geduldig te zijn. Als je commentaar hebt, sturen ze je naar achteren in de rij of laten je wachten tot het eind van hun dienst. Wie wilden er nu zo graag bij Europa horen? Wat klantvriendelijkheid betreft valt er nog veel te leren daar.
Eindelijk was ik aan de beurt. Argwanend wordt mijn pas bekeken. Wat zou er nu weer niet goed zijn? Het paspoort moet uit de omslag. Waarom? Geen idee. Vervolgens wordt heel indrukwekkend -handmatig - gecontroleerd of de folie wel echt is. Of het relief klopt enz. Tenslotte komt de beambte tot de ontdekking dat er wel al heel veel Oekraïense stempels instaan. Ja, dan zal het paspoort toch wel echt zijn. Na nog een kritische blik op de pasfoto en mij (tja, ik ben wat grijzer inmiddels...) begint hij mijn gegevens in de computer in te tikken. Wel lastig natuurlijk die Hollandse lettertekens... maar goed, eindelijk krijg ik de stempels en mag ik verder.
De bagageband is inmiddels uitgedraaid en ik zoek tussen de bagage mijn koffer. Met een blik op oneindig loop ik langs de douane. Gelukkig, ze houden me niet tegen. Voor hetzelfde geld moet nu mijn koffer nog open... Als ik de aankomsthal inloop staat daar een ongeruste taxichauffeur op me te wachten. In zijn bord een oranje papier met mijn naam. Nu nog de 2,5 uur durende rit naar Zjitomir. Maar ach, ik ben weer in mijn tweede vaderland, en die paspoort controle vergeet ik maar weer snel... Over twee weken weer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten